11-2-2017
In de top 10 van deze zaterdag van de Nevobo was het wedstrijd nummer 6. Voor ons voelde het als een topper! Vol goede moed richting Doetinchem, waar de ‘superboeren’ van de Graafschap ons onder luid gejoel en vlaggengezwaai opwachtten. In de kantine nog even de beentjes omhoog, een verjaardagsliedje voor trainer Fred (53 jaren jong, red.) en een bedankwoordje voor zwangere Speet, die vanaf nu van haar zwangerschap gaat genieten, zonder volleybal, met haar master in de pocket, dubbelgenieten voor twee dus!
Enfin, de muziek in het hol van Orion was goed en stond goed hard, dus tegen de tijd dat het eerste fluitsignaal klonk, klokslag 19.00 (maar dan dus een fluitsignaal) waren we er meer dan klaar voor! De eerste paar punten gingen als ge(sch)goten, en al snel stond er een voorsprong op het scorebord. Toen draaiden de rollen om, Orion vond de weg langs ons blok (en wij hadden moeite met het Orionse blok), en leek weinig moeite te hebben met de servicedruk die wij ze op trachtten te leggen. Uiteindelijk trokken wij met 25-16 aan het kortste eind, in hoeverre je dit een gelijkwaardig duel kon noemen.
Set numero twee, de Graafschapse superboeren waren stil geworden van die eerste set, dus nu moesten we het hebben van ons eigen publiek (dank dank dank daarvoor!). Deze set ging weer voorspoedig van start! Schone lei en knallen maar, Orion kreeg meer moeite met ons blok, en ook de passjes kwamen niet allemaal meer mooi in de handjes van de spellie. Met beter en gevarieerder spel aan onze zijde kwamen de Orionse dames nog wel in de buurt, maar vielen de laatste punten deze keer aan onze zijde, wat Kim met een invalbeurt op de service prachtig afmaakte met 3 (of misschien wel 4, excusez moi, ik heb geen notities gemaakt) mooie knallers! 22-25!
1-1, alles was nog mogelijk. Set nummer 3 bleef het gejoel van de superboeren tevens achter, wel leefde de hele zaal met aardig wat publiek mee met iedere bal (één, twéé, ‘gejuich’/ ‘oeehh geroep’ à streep door wat niet van toepassing is). De entourage in het Orion hol was goed, en daar hebben we van genoten. In de derde set ging het aardig gelijk op, onze ‘pipe’ vond direct, via handjes en gewoon zonder moeite de weg naar alweer een punt. Een prachtige pass van Lieke Clerkx vol behendigheid direct teruggespeeld naar de andere kant belandde daar in het centrum. Zo hadden wij misschien af en toe wat gelukjes aan onze zijde. De meiden in het oranje bleven vechten, kwamen richting het einde van de set nog wel dichtbij, maar de laatste punten werden door Laura Overwater koelbloedig binnengeserveerd. 22-25!
1-2, okey, dit begint ergens op te lijken. Hoppa, alleen het begin van de 4de (en wie weet wel de laatste) set ging minder soepel. We stonden snel tegen een achterstand aan te kijken, maar punt voor punt kwamen we tevens snel ook weer dichterbij. Toen begon het, de rally des doods, de zaal ging los, de bank ging los, de speelsters in het veld gingen – naarmate de rally vorderden – steeds minder los, maar zo ging het voort, en voort, en voort (op de achtergrond werden de superboeren van dit prachtige volleybalspel weer even wakker). En helaas viel de bal aan onze zijde op de grond, na een rally die wel 10 minuten leek. Maar niet getreurd, met iets meer lengte aan het net en een super service reeks kwamen we terug van 16-12 naar 16-19. De toon was gezet, wij wilden die driepunter mee terug nemen naar Weert. En dat lukte. Uiteindelijk minder gemakkelijk dan leek op het moment dat een pipe-aanval die door ons voor in aan werd gezien toch uit werd gegeven (21-24). Uiteindelijke setstand 24-26. Oftewel 1-3, oftewel DRIE PUNTEN MEER NAAR HUIS!
Vanaf dit weekend zullen de komende volleybalwedstrijden nooit meer hetzelfde zijn, want Petri v/d Monsewije (zoals eerder genoemd: Speet) zal vanaf nu niet meer meespelen.
Dat zo’n wedstrijd vertrouwen geeft, daar kunnen we niet omheen. Donitas gaf een puntje mee aan Primadonnakaashuizen, dus alles is in eigen hand. Wij gaan nu allemaal even met de beentjes omhoog, misschien wat biertjes nuttigen met Carnaval (want als enige team in Limburg en Brabant in de topdivisie kunnen we hier niet onderuit) én keihard door met trainen. We zijn over 3 weken bij jullie terug met een wedstrijd tegen de Groningse meiden van Veracles in ons Limburgse hol. Het doel blijft: alles winnen, en heel misschien voegen we nu stiekem aan dat doel toe: alles winnen met een driepunter.
Alaaf!
Namens Suus, van Sara
